Drewniana „pralka” wahadłowa to mechaniczne urządzenie domowe, które służyło do prania odzieży, bielizny i tkanin.

Na początku XIX wieku pranie było czynnością ciężką i pochłaniającą dużo czasu. Odbywało się najczęściej poprzez uderzanie, pocieranie, udeptywanie rzeczy zanurzonych w wodzie. Pierwsze mechaniczne konstrukcje służące do prania, na przykład: ubijaki, dzwony, pralki wahadłowe, pojawiły się na przełomie XIX i XX wieku. Powstające urządzenia miały na celu ułatwić pranie ręczne i zmniejszyć nakład pracy fizycznej potrzebnej do jego wykonania.

Do tej kategorii sprzętów należy prezentowane urządzenie pralnicze. Zasada działania drewnianej pralki była podobna do prania na tarze. W dolnej części, wyposażonej w specjalnie wymodelowane, zwrócone do środka urządzenia, klepki przypominające kształtem tarę, kładziono kilka sztuk wcześniej namoczonego i natartego mydłem prania. Na to wkładano górną część pralki z wymodelowanymi klepkami zwróconymi do dołu. Całość umieszczano w balii, do której wlewano tylko tyle gorącej wody, ile było konieczne do wytworzenia piany mydlanej. Woda przedostawała się do środka urządzenia dziurkami nawierconymi na bokach pralki. Jako napęd zastosowano okrągły, drewniany drążek, osadzony w specjalnych metalowych uchwytach systemu Wäscherin D.R.M.S (praczka D.R.M.S). Umożliwiały one ruch wahadłowy urządzenia. Pranie odbywało się poprzez tarcie górnej części o dolną.

Ciekawostka:
W tego typu urządzeniach zalecane było, aby jedna partia tkanin była prana przez około dziesięć minut.