Odbiornik telewizyjny Jantar typ OT 1492, produkowany przez Warszawskie Zakłady Telewizyjne (WZT) w latach 1959-1960, był przeznaczony do odbioru programu telewizyjnego. Pod względem układu elektrycznego jest to zasilana sieciowo, dwunastokanałowa superheterodyna z czarno-białym kineskopem oraz różnicowaną metodą odbioru fonii. Telewizor ten powstał jako jedno z urządzeń w serii odbiorników, których nazwy pochodziły od kamieni szlachetnych. Wśród nich były między innymi telewizory Szmaragd i Turkus, różniące się od Jantara jedynie obudową i wielkością kineskopu. Odbiorniki Jantar, Turkus i Szmaragd miały identyczny układ elektroniczny, opracowany przy maksymalnym wykorzystaniu części i elementów mechanicznych zastosowanych w poprzedzającym je modelu Belweder, produkowanym przez WZT w latach 1955-1957. Jantar stanowi przykład innowacyjnego podejścia do projektowania przedmiotów użytkowych. To w tym modelu odbiornika telewizyjnego, po raz pierwszy w Polsce, została wprowadzona obudowa kombinowana, do wykonania której wykorzystano tworzywo sztuczne (produkowane w różnych kolorach). Stanowi ona połączenie metalowej skrzynki i polistyrenowego frontu. Była lżejsza i tańsza w produkcji od wcześniej stosowanych obudów drewnianych. Niewątpliwą zaletą zastosowanego w konstrukcji rozwiązania jest całkowite odizolowanie obudowy od korpusu (chassis) odbiornika, co zapobiega niebezpieczeństwu porażeniu użytkownika urządzenia prądem. Obudowie nadano opływowy kształt, dodatkowo zmiękczając krawędzie i narożniki łukowatym bądź półkolistym profilowaniem. Odbiornik odznaczał się – jak na tamte czasy – nowoczesnym wyglądem, dzięki czemu w pełni uwidacznia się w nim estetyka przełomu lat 50. i 60. minionego wieku.

Opracowanie: Piotr Turowski, Filip Wróblewski