Odbiornik radiowy Kankan był produkowany przez Zakłady Radiowe Diora w latach 1966-1969. To czterolampowa superheterodyna zaopatrzona w dwie diody germanowe. W montażu urządzenia, jako chassis, wykorzystano płytkę drukowaną, do której przytwierdzano podzespoły elektroniczne. Było to wówczas stosunkowo nowe rozwiązanie, wprowadzone w Diorze na początku lat 60. XX wieku. Kankan został przystosowany do odbioru fal w zakresie: UKF, krótkim, średnim i długim. Posiada przytwierdzony do płytki, szerokopasmowy głośnik magnetoelektryczny Tonsil typ GD 14,5-9,5, a także antenę ferrytową. W tylnym panelu znajdują się gniazda do podłączenia: anteny zewnętrznej, uziemienia, magnetofonu, gramofonu a także dodatkowego głośnika. Jest to radio stacjonarne zasilane prądem zmiennym.
Kankan ma podłużny kształt, jest też nieznacznie spłaszczony. Obudowę z lakierowanej sklejki drewnianej wykonały Spółdzielcze Zakłady Wyrobów Drzewnych Technodrzew z Dzierżoniowa. Panele dolny, górny i tylny mają prostokątny kształt. Boczne, zbliżone do kwadratu, mają dwa trójkątne ścięcia przy górnym i dolnym wierzchołku przedniej krawędzi. Pomiędzy nimi znajduje się krótki odcinek pierwotnej krawędzi ścianki. Taki przekrój został dostosowany do sposobu wyprofilowania panelu frontowego, nieznacznie cofniętego w głąb obudowy. Panel podzielono na trzy prostokątne powierzchnie z tworzywa sztucznego: górna i dolna w kolorze czarnym, środkowa w kolorze mleczno-szarym z beżowo-szarym rantem. Części dolna i środkowa są podobnej szerokości, górna jest trzykrotnie od nich szersza. Górną i dolną część panelu umieszczono pod kątem. W części górnej, po lewej umieszczona została maskownica głośnika, po prawej skala. W środkowej części znajdują się nazwa odbiornika i trzy potencjometry: pokrętło włącznika i regulacji siły głosu, przełącznik zakresów, pokrętło strojenia. W dolnej części po lewej stronie mieści się kratownica wentylacyjna. Całość utrzymana jest w minimalistycznej estetyce, typowej dla państw komunistycznych. Jej elementem charakterystycznym jest korzystanie z geometrycznych kształtów i wzorów, co oddaje kanciasty krój pisma w zapisie nazw i cyfr urządzenia. Realizację tej estetyki osiągano również poprzez łączenie przeciwstawnych materiałów, takich jak błyszczący metal, jednobarwne tworzywo sztuczne czy drewno o organicznych wzorach słojów.
Odbiornik Kankan produkowano także w dwóch innych niż opisany wariantach. W modelu Kankan II (powstałym w latach 1967-1968) zastosowano trzy lampy elektronowe i pozbawiono go możliwości odbioru fal w zakresie UKF. W Kankanie 3 (z 1968 roku) prostopadłościenną obudowę w całości wykonano z drewna, a płaski panel frontowy z czarnego tworzywa sztucznego; głośnik zamontowano bezpośrednio w obudowie. Bliźniaczym modelem kankana jest radioodbiornik Sarabanda, różniący się od niego jedynie bakelitową obudową.

Opracowanie: Filip Wróblewski