Smyk B30 został zaprojektowany w 1957 roku w Biurze Konstrukcyjnym Przemysłu Motoryzacyjnego w Warszawie przez zespół inżynierów, w skład którego weszli: Karol Wójcicki, Janusz Zygadlewicz i Andrzej Zgliczyński. Pojazd miał służyć do przewozu dwojga dorosłych i dwojga dzieci. Jego konstrukcja miała umożliwiać tanią, masową produkcję, a także zapewniać łatwość obsługi i niskie koszty eksploatacji. Określone w ten sposób założenia projektowe wymusiły zastosowanie szeregu nietypowych i unikatowych rozwiązań technicznych. Do najważniejszych należą: opatentowany przez Polaków układ niezależnego zawieszenia wszystkich kół, stanowiący kombinację drążków skrętnych i wahaczy, a także pojedyncze uchylane drzwi, zintegrowane z przednią ścianą nadwozia. Samonośna karoseria wykonana była z, kształtowanych najprostszymi metodami, arkuszy blachy. Do napędu zaadaptowano silnik z motocykla junak, produkowany w Wytwórni Sprzętu Motoryzacyjnego w Łodzi. Skrzynia biegów została wyposażona w tak zwany rewers, służący do zmiany kierunku obrotów, przez co pojazd posiadał po cztery przełożenia do jazdy w obu kierunkach.
Podobnie jak Mikrus, z którym Smyk rywalizował o wdrożenie do produkcji seryjnej, mikrosamochód miał przyczynić się do popularyzacji motoryzacji indywidualnej w Polsce, stanowiąc niedrogi substytut samochodu osobowego. Zbudowano dwadzieścia prototypów. Pośpiech towarzyszący przedsięwzięciu przełożył się na liczne wady konstrukcyjne i wysoką awaryjność pojazdu. W rezultacie prace nad Smykiem B30 wstrzymano w 1959 roku. Pojazd miał być produkowany w Szczecińskiej Fabryce Motocykli, jednak zdecydowano się na produkcję mieleckiego Mikrusa.

Opracował: Szymon Czyżyk